Tjaa, en aangezien
er nog geen enkele levensloop van andere Bopcats binnenkomen, dan
zal ik dit keer maar eens het spits afbijten en beginnen met mijn
verhaal. Het begon voor mij allemaal op 9 maart 1979. Die avond zouden
Joke en ik weer zoals gewoonlijk naar de Zaaier gaan in het Roothaanhuis
op de Rozengracht. Meestal kwamen we daar opwarmen om vervolgens de
discotheken en kroegen op het leidseplein en omgeving af te struinen.
Die avond, van de 3e maart dus, kwamen er ineens een aantal rockers
de Zaaier binnen. Bopper, Phillip, Paul Teyema, Bull etc. Enfin het
waren wel gezellige jongens en voor we het wisten hadden ze ons overgehaald
om naar beneden te gaan waar een bruiloft was van vrienden van hun
(Willem & Alma). Even sputterden we nog tegen, tenslotte kan je niet
zomaar op iemands bruiloft verschijnen zonder dat je ze kent, of zonder
dat je bent uitgenodigd. Maar de heren verzekerden ons dat dat geen
probleem was en dat iedereen gewoon mocht komen. Nou jaaa, toen waren
wij natuurlijk snel overgehaald. Dus togen Joke en ik met de heren
mee naar beneden, alwaar we werden voorgesteld aan het bruidspaar.
Waarop ik in lachen uitbarstte en zei: Jij..... ben jij de bruidegom???
Daar geloof ik geen barst van! In mijn (toen nog) naieve verbeelding
zag een bruidegom er toch echt anders uit dan een gozer met een vetkuif,
een achterlijke lange jas met gekleurde revers. Maar het bleek toch
echt zo te zijn, en...... we hadden een moordavond.
Al
snel afgesproken voor de volgende avond om naar Ko te gaan, het rock
'n roll-cafe van de jongens. Joke en ik zeiden continue tegen elkaar,
okeeee we gaan mee, maar we blijven onszelf, we trekken geen petticoat
aan, de jongens nemen ons maar zoals we zijn! Nou.... dat duurde nog
geen week, want toen hadden wij beiden al een petticoat, met daaroverheen
een wijde zwarte rok, wit truitje, witte sokjes en gypmjes eronder.
In die tijd was dat dus het enige wat je als rock 'n roll grietje
kon dragen, en al die meiden droegen dat dus ook. Er was niet echt
een jongen waar ik op viel, maar Grote Fons was toch best een lekker
ding in die tijd (heb hem een tijd niet gezien, dus ik weet niet hoe
het nu is hahaha) De eerste maanden bleef ik lekker single en vermaakte
me opperbest. Tot ik een korte periode dus toch verkering kreeg met
grote Fonz, maar dat duurde niet lang en al gauw was ik weer single
wat me eigenlijk wel beviel. Al snel was ik thuis in de rock 'n roll
muziek en kocht dus ook veel rock 'n roll platen. Doo Wop was/is echt
mijn favoriet, en daar had ik dus ook het meeste van. Joke kreeg al
snel verkering met Phillip en zo vermaakten we ons prima, want of
je nou verkering had of niet, dat maakte niks uit, we waren één grote
familie en gingen overal met elkaar naartoe. Optredens van de Real
fifties Band, Peewee & the specials, Red Hot Peppers, maar ook veel
buitenlandse bands zoals: Crazy Cavan, Riotrockers,....door heel nederland
volgden we iedereen.
Ook
ons eerste Rock 'n roll-weekend in Engeland was 1 groot feest. We
wisten niet wat ons overkwam, honderden, duizenden rockers allemaal
tesamen in een grote zaal, dansend enwel. Een prachtig gezicht. Een
massale vechtpartij overschaduwde het geheel wel een beetje. De mods
tegen de rockers, met als gevolg dat The Kid uit Eindhoven behoorlijk
gewond raakte, doordat hij in elkaar werd geslagen door een groepje
mods. Ondertussen hadden veel Bopcats zich ingeschreven bij Amsrock
voor rock 'n roll danslessen, en de één lukte dat beter dan de ander,
maar over het algemeen dansten we de sterren van de hemel en werden
vaak gevraagd voor demonstraties televisieoptredens e.d. Gonzo zat
in die tijd ook bij de Bopcats, maar ik had een enorme hekel aan die
jongen, want hij kon alleen maar afgeven op punkers en hun speldjes
afpakken :-) En in die tijd was ik helemaal voor al datgene wat groeit
en bloeit, leven en laten leven, en aan geweld had ik een broertje
dood (nog trouwens). Maar ja, gaandeweg begon ik hem toch steeds leuker
te vinden, hij werd wat milder (Gonzo zal je vertellen dat ik steeds
feller werd hahaha) Hij begon samen met Willem, Alma en Dirk een band
Bigfeet & the Donuts genaamd, en natuurlijk volgden we hen op de voet.
We zagen mekaar allebei wel zitten, maar geen van beiden durfde de
1e stap te zetten. Alle Bopcats hadden het allang door, en waren met
allerlei pogingen bezig om ons aan elkaar te koppelen, maar het bleef
bij om elkaar heen draaien. De verjaardag van Ed Schelling bracht
de ommekeer; beregezellig feest op 20 juni 1980 en we gingen daar
met alle Bopcats barbequen, dansen op straat en lol maken, veel lol
maken. Op de terugweg in de auto van Dirk zaten Gonzo en ik achterin
(Ella zat ernaast en keek toe) en ja hoor, we begonnen met zoenen
en konden ook niet meer ophouden. Vanaf dat moment hadden we dus scharrel,
want volgens de moeder van Willem had je pas verkering als je ook
daadwerkelijk met elkaar naar bed was geweest en dat kwam later pas.
Twee
maanden later, kreeg ik via mijn werk (adm. medewerkster bij Boebies
Jeans Shops) een woning aangeboden. Mijn baas zei erbij dat ik hem
min of meer moest kraken, maar wel met zijn toestemming, maar dan
moest ik er wel diezelfde avond nog intrekken, anders zou de woning
door een ander gekraakt worden. Zo gezegd zo gedaan, en dus trokken
Gonzo en ik in een 3-kamerwoning in de Ferdinand Bolstraat. Marc had
ons verhuisd in een tot pickup omgebouwde besteleend. In mijn hoofd
was dit nog niet echt een relatie voor het leven, maar ik zou wel
zien, zolang het goed ging, ging het goed, we hadden lol samen en
dat was het belangrijkste. Maar.... op een gegeven moment moesten
we toch die woning uit, herhuisvesting zat ons echt op de hielen,
en wonder boven wonder kreeg ik de week dat we eruit moesten van mijn
baas een tweede woning aangeboden, 3 huizen verderop op 2 hoog. Iets
kleinere woning maar wel in een veel betere staat. Die woning begon
al meer op een echte woning te lijken (met echte meubels enzo) alhoewel
we ook daar geen woonvergunning voor kregen, maar zolang we er zaten
was het best. Het leven was nog steeds 1 groot feest; overdag werken,
om 6 uur 's middags thuiskomen, even snel een pizza of shoarma halen,
omkleden (of niet, want ik ging vaak in petticoats naar mijn werk),
en dan weer naar een of ander optreden in het land. Doodmoe je bed
inrollen en de volgende ochtend met slaapoogjes op je werk verschijnen.
Ook verjaardagen werden bij de Bopcats uitbundig gevierd en betekenden
altijd een huis vol ongeregeld goed. Want vaak kwamen nieuwe Bopcats
gewoon aanwaaien, of ze kwamen met iemand mee of ze waren er gewoon.
(en verdwenen ook weer net zo makkelijk :-)) Gonzo ging op de taxi
rijden en kreeg onregelmatige diensten; Ko stopte met het café
en de Bopcats zochten een nieuw onderkomen. Eerst nog een tijdje naar
Utrecht gegaan naar The Boys/Rockin Ballhouse. Elk weekend werden
daar gewoon onze feesten voortgezet, die bij Ko waren geeindigd. Tot
het moment kwam dat La Barca zijn intrede deed. La Barca was een zieltogende
jongerensoos in Amsterdam-Oost. Wonderlijk genoeg was La Barca een
onderdeel van het NSOJ waar de Zaaier ook een onderdeel van was, en
zo kwam alles weer terug. Binnen enkele maanden hadden we La Barca
overgenomen, er kwam nl. alleen nog wekelijks een drumband repeteren
en in het weekend zaten er 1 man en een paardenkop aan de bar. De
overname was een makkie, want La Barca was een vereniging, zodat wij
allemaal lid werden en onszelf in het bestuur kozen. Er moest een
naam worden verzonnen (een avonddurende vergadering bracht Cruise
Inn op) en we gingen met zijn allen aan de slag met verf, hamer, zaag
e.d. om het geheel onze eigen tent te maken. En eigenlijk werd het
meteen een succes, rockers uit heel Nederland kwamen naar de Cruise
Inn voor een lekkere rock 'n roll avond.
Wij
kregen onze 3e woning aangeboden, dit keer een benedenwoning met tuin
in West. Ondertussen zijn we zo'n 7 jaar verder en eigenlijk hadden
Gonzo en ik kinderen alsmaar voor ons uitgeschoven. Elke keer zeiden
we tegen elkaar: Volgend jaar, dan beginnen we aan kinderen. En toen
kwam het moment waarop we allebei tegelijk zeiden: "JA, ik ben wel
aan kids toe". Enfin zwanger was ik niet meteen, dus ons leventje
ging gewoon door met al z'n feesten en partijen. Tot ik dus zwanger
raakte, en ook toen stopten we niet echt met uitgaan, zelfs danslessen
bleef ik gewoon door geven. (samen met Norma in de Cruise Inn) We
kregen een prachtjongetje, Dion genaamd - hoe kan het ook anders -
genoemd naar Dion & the Belmonts. We kochten een huis in Geuzenveld
en Gonzo kocht een eigen taxinummer (in het begin een heel nr. samen
met Taxi Marcel, enkele jaren later heeft Gonzo ook zijn helft erbij
gekocht) Bijna 6 jaar na Dion kwam er een dochter bij - Donna genaamd
- (genoemd naar een song van Dion & the Belmonts).
In
1999 moest Cruise Inn noodgedwongen de Zeeburgerdijk verlaten, wegens
huizenbouw op die plek en werd er door de gemeente een nieuw gebouw
aangeboden aan de Zuiderzeeweg. Maar de Bopcats zouden de Bopcats
niet zijn, als zij niet op eigen wijze van de oude Cruise Inn afscheid
zouden nemen. Nou dat is gebeurd: Kettingzagen, sloophamers, alles
kwam er aan te pas om het hele gebouw - wat door de Bopcats 17 jaar
geleden eigenhandig is opgebouwd - nu dan weer met nagenoeg diezelfde
Bopcats, de Cruise tot bijna de grond gelijk te maken. (zie Cruise
Inn website, bij "historie") Ik heb genoten die avond,
en ik denk velen met mij.
Inmiddels
(2004) zijn de kids resp. 17 en 12 jaar en er zijn een aantal jaren
geweest waarin we wat minder kwamen in de Cruise, maar helemaal gestopt
zijn we nooit, ook omdat we velen Bopcats buiten de Cruise ook nog
steeds zagen. Ook naar de Rock 'n Roll Weekenders in Hemsby, Calella
etc. blijven we gaan. Als ik terugkijk op al die jaren Bopcats, dan
kan ik alleen maar zeggen: "Wat hebben we samen een waanzinnig leuke
tijd beleefd, vrienden door dik en dun. (Ook na het overlijden van
Marc Gregoire of tijdens en na mijn scheiding is weer eens goed gebleken
hoe close we met elkaar zijn) Alle dingen die we samen hebben beleefd
daar kunnen boeken vol over geschreven worden, we waren, maar meer
nog zijn, een unieke vriendenploeg.
José
Eggerding.